Nie jestem orłem jeśli chodzi o Hearthstone. Nie jestem też jakimś wyjadaczem w Darkest Dungeon. Jednak Slay the Spire połączyło te dwie gry w sposób, który uwielbiam - rougelike. Grę kupiłem, włączyłem i wsiąknąłem. Na prawdę, dawno żadna gra tak mocno nie trzymała mnie przed ekranem.
Specjalnie pominę wspominanie o fabule. Jest ona tu drugoplanowa, w sumie mało ważna, jak w większości rogali. Przejdę zatem do mechaniki, bo to jest tu ważne.
Do wyboru (w czasie pisania tego tekstu) mamy trzy postacie, od których zależą nasze zdolności - podstawowa, Ironclad, jest trochę jak typowy tank - jego karty specjalne pozwalają na przykład na zadanie obrażeń z jednoczesnym dodaniem pancerza czy sprawienie, że po turze nasz pancerz nie zanika. Kolejna postać to Silent - ona opiera się na truciznach (i przypomina mi trochę Rouge z Hearthstone). Jej zdolności to na przykład rzut "odbijającą" się od przeciwników butelką trucizny. Ostatnim z obecnie dostępnych bohaterów jest Defect - android przyzywający sfery elementali. Jedna sfera po każdej rundzie zadaje obrażenia przeciwnikom, druga dodaje nam pancerz, inna daje nam jeden dodatkowy punkt ruchu. Wydaje mi się, że jest to najtrudniejsza z postaci, wyjaśniałoby to dlaczego odblokowuje się ją na końcu.
Gra polega na turowych walkach z wymyślnymi potworami, przy okazji pnąc się w górę tytułowej iglicy. Walczymy przy pomocy kart, działa to tu podobnie jak w HS, a same walki wyglądają jak te z Darkest Dungeon, z tym że kontrolujemy tylko jednego bohatera. Tak jak w Hearthstone mamy tu do dyspozycji manę (punkty ruchu?), za którą używamy kart.
Jak wspomniałem, system walki przypomina trochę Hearthstone, jednak nie wszystko jest takie same. Karty działają tu natychmiastowo (nie musimy ich "wyrzucać" na planszę jak w HS), używa się ich podobnie jak skille w Darkest Dungeon.
W przeciwieństwie do HS użyte karty nie idą na "śmietnik", są one wrzucane na drugi deck. Ta druga talia służy jako przechowalnia kart, do momentu aż nie skończą nam się karty z decku "granego". Wtedy zużyte karty są tasowane i wracają do decku granego. Wyjątkiem są tu karty z opisem "WYKLUCZENIE" - takie lądują na stosie kart wykluczonych, których w tym pojedynku nie możemy już użyć (podobnie działają karty eteryczne, ale opisywanie wszystkich mechanik byłoby po prostu nudne).
Dodatkiem do kart są artefakty i mikstury. Mikstury to przedmioty jednorazowego użytku dające nam odpowiednie buffy lub zdolności - jedne dodają mam pancerz, inne pozwalają wymienić daną liczbę kart z ręki. Innym dodatkiem są artefakty. Są to potężne przedmioty dające (zazwyczaj) permanentne buffy. Żeby nie popaść w litanie wypisującą poszczególne zdolności - na przykład podstawowy artefakt pierwszej postaci leczy naszego bohatera o kilka HP po każdej walce.
Iglica podzielona jest na poziomy. Na końcu każdego piętra znajduje się boss. Po drodze mamy możliwość trafić na kilka pokoi - pokój ze zwykłym przeciwnikiem, pokój z elitarnym przeciwnikiem, sklep, pokój ze skrzynią, obóz oraz pokój "?" w którym możemy natrafić na zdarzenie losowe.
Jak w każdym rougelike (chociaż tu poprawną nazwą powinno być Rougelike-like lub Rougelite) i tu stawimy czoła największemu wrogowi - permadeath. Po każdej śmierci naszą drogę musimy zaczynać od nowa. Jednak jak w innych rogalach(lite) żadna śmierć nie idzie na marne - każda przegrana przybliża nas do odblokowania nowej zawartości (tu doskonałym przykładem jest The Binding of Isaac, w którym mam nabite grubo ponad 200h, a i tak nie odblokowałem wszystkiego). Dlatego też nie dość że mapy generowane są losowo, to po każdej śmierci możemy trafić na zupełnie nowe karty czy artefakty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz